In het najaar van 2006 hebben we rondgetrokken door de zuidelijke provincies Yunnan, Guizhou, en Guangxi. Onze reis begon in Kunming. Daarna naar Guiyang en van daar uit via Kaili naar Guilin. Tot slot nog enkele dagen in Hong Kong.

Op deze pagina kan je een verslag vinden van onze reis. Klik op de plaatjes om een grotere versie van de foto te zien.

Algemeen

Chinezen noemen ons langneuzen. In de minder toeristische gebieden waren de chinezen erg vriendelijk en vaak nieuwsgierig. Ze probeerden te ontdekken wat we graag willen. Omdat vrijwel niemand Engels spreekt en onze culturen heel verschillend zijn blijft het contact echter zeer beperkt. We krijgen vaak niet wat we bedoelen. Wel iets anders, wat we dan meestal in dank aannemen. Het was voor ons altijd weer een uitdaging om ’s-avonds pinda’s bij ons biertje te krijgen. We kregen van alles, soms iets wat we niet konden thuis brengen, maar lang niet altijd pinda’s.

Het inchecken in het hotel was altijd weer speciaal. Soms regelde onze gids dit. In de andere gevallen hadden de mensen van de receptie geen idee wat waar in ons paspoort staat. Vaak tekenden ze maar wat na, of maakten een kopie.

Het verkeer is overal zeer chaotisch. Verkeersregels hebben we niet ontdekt. Iedereen duwt en toetert zich een weg door de drukte. Wel gaat alles in deze streek behoorlijk voorzichtig.

In China deel je het eten dat op tafel komt met je tafelgenoten. Geen ‘prive’ menu’s. Ook komen we in restaurants vaak terecht in een apart vertrek. De aankleding is vaak erg steriel. Lege wanden, TL bak aan het plafond, een tafel met een stuk plasticfolie en soms een airco die speciaal voor ons wordt aangezet en op ons wordt gericht. Vaak aten we in een restaurant met een menu in uitsluitend Chinees, geen foto’s en niemand die een woord Engels spreekt. Dat is altijd weer afwachten hoe het gaat lopen. Ze hebben ons overal altijd geholpen, hoewel niet altijd het eten kwam dat we bedoelden. Soms lukte het iets te krijgen met ons Chinese taalgidsje. Soms trokken de serveersters zich giechelend en onzeker terug, en gebeurde er een hele tijd niets. Zolang ze nog thee bleven schenken bleven we dan maar zitten in afwachting van hun volgende stap. Uiteindelijk kwam er dan wel iemand – waarschijnlijk de baas of iemand anders met meer bevoegdheden – die ook geen Engels spreekt, maar wel wat creatievere pogingen doet om ons te begrijpen.

In de steden worden oude gedeeltes in hoog tempo vervangen. Nieuwe chique winkels worden afgewisseld met nog veel oorspronkelijke “garageboxen”.

Onze reis

De reis begon in Kunming. Kunming is een erg leuke stad met een – door zijn ligging op 1900 meter hoogte - zeer aangenaam klimaat. Op straat zie je in deze miljoenenstad (3.7 miljoen inwoners!) maar weinig westerlingen. Er rijden veel elektrische brommers, en die zijn zo stil dat je ze nauwelijks hoort aankomen. Onze hoogtepunten waren de Yuantong Si tempel, en het Cui Hu Gongyuan park. In dit park maken veel (oudere) mensen traditionele Chinese muziek. Ook was er net een openbare zang aan de gang waar onder leiding van een orkestje iedereen mee kon zingen. Kopieen van de teksten lagen klaar.

In Guiyang zie je wederom vrijwel geen westerlingen. ’s-Avonds worden de eetstalletjes opgebouwd en wordt het centrum een bruisend gebeuren. Vanuit Guiyang kan je in ongeveer 3 uur naar de Huangguoshu waterval. Een rit grotendeels over splinternieuwe en nog vrijwel lege snelwegen. Maar ook over lokale wegen met de gebruikelijke hectiek. Bij de Huangguoshu waterval kan je een prachtige wandeling maken rondom deze waterval, waarbij je ook achter de waterval komt. Via een tunnel kijk je via natuurlijke openingen naar de achterkant van de waterval.

Kaili is een redelijk grote regionale stad, waar veel Miao en Geija mensen wonen. We hebben daar het minderhedenmuseum gezien. Verder was er weinig te beleven. ’s-Avonds wordt hier op grote schaal op het plein gedanst met muziek uit een oude cassetterecorder. Heel sfeervol. ’s-Ochtends is er op hetzelfde plein gymnastiek voor kinderen. In een restaurant met bijzonder enthousiast personeel hebben we erg heet gegeten: vis op Chinese wijze in mootjes gehakt, dus inclusief kop, staart en graten.

Vanuit Giuyang begon onze geweldige tour dwars door de binnenlanden van Guizhou, helemaal naar Guillin,

Via vaak slechte en onverharde wegen kwamen we langs kleine en afgelegen dorpjes waar verschillende minderheden wonen: Miao’s, Geija en Dong. In de dorpjes wonen vooral ouderen en kinderen. De mannen werken in de steden, en de vrouwen blijven in de dorpen om kinderen op te voeden, ouders te verzorgen en hun waar te verkopen. In deze regio was het oogsttijd. Overal lag rijst, mais, rode peper en pinda’s op straat te drogen. In de dorpen kwamen we weinig andere westerse toeristen tegen. Wel konden we zien dat er op een aantal plaatsen flink gewerkt werd om nieuwe brede wegen aan te leggen om dorpjes bereikbaar te maken voor het toerisme. In sommige dorpen werd al flink geleurd met huisvlijt; in andere dorpen werd je (nog) met rust gelaten. Al met al leken de meeste dorpen van onze tour nog redelijk ongerept. Al met al was deze tour door Guizhou wel het hoogtepunt van onze reis.

Matang is een Geija dorp. De rit naar Matang was moeizaam en lang. De normale onverharde weg was weggespoeld, en we moesten proberen een alternatieve route te vinden over zeer moeilijk berijdbare wegen. Onze gids kon zelfs met veel vragen de weg niet vinden. Uiteindelijk zijn twee lokale bewoners meegereden om de weg te wijzen. Eenmaal in Matang aangekomen waren we de enige twee vreemdelingen. Zodra we onze (lang)neus lieten zien, hadden we een rij vrouwen achter ons aan die probeerden hun huisvlijt aan ons te slijten. Op het kleine dorpsplein werd er snel een marktje voor ons ingericht en konden we er niet meer onderuit om iets te kopen. Oogst: een kleedje!

In Quingman (een Miao dorp) werden we hartelijk ontvangen door het dorpshoofd, en vervolgens naar de onvermijdelijke markt geleid waar ze de onderhand bekende huisvlijt aan ons proberen te verkopen.

In Shigiao maakt iedereen handmatig en zeer kleinschalig een speciaal soort papier. In Shigiao hebben we als lunch wat brood + koekjes opgegeten die we eerder in Kaili hadden gekocht. We mochten ook wel ergens mee-eten. In een van de huizen werd een tafel met krukjes voor ons klaar gezet, en onder het toezicht van een 90+ jaar oude vrouw konden we daar even zitten. Wederom een schilderachtig en gastvrij dorpje, met overal op straat de oogst van mais, peper en pinda’s te drogen.

Langde is een klein Miao dorp. Ook hier hebben we wat huisvlijt gekocht, en foto’s gemaakt van ons beiden in Miao klederdracht. Ook weer een schilderachtig dorp met zijn houten huisjes, overal mais te drogen, loslopende ganzen, en een fraaie wind-en-regen brug. Zo’n brug wordt niet gebruikt voor verkeer, maar uitsluitend als lekker koele rust plaats waar met name de mannen hun middagdutje doen.

Datang is wederom een Miao dorp. Vrouwen lopen hier traditioneel in een apart soort minirok. Wat opviel is dat ze hier veel opslaghuizen voor voedsel hebben die in het water staan. Dit doen ze om het voedsel vrij van ongedierte te houden.

Yongle is bekend vanwege zijn zondagsmarkt. Verschillende bevolkingsgroepen uit de hele regio komen in hun eigen klederdracht naar deze markt. Een zeer kleurrijk geheel. Je ziet er van alles: biggetjes in een draagmand, een middeleeuwse tandarts op de markt, dieren, vlees, stoffen, kleding, gereedschap, een primitief ziekenhuis waar mensen aan het infuus in een soort apotheek zitten, etc. etc. Heel bijzonder.

Longsheng is beroemd vanwege de prachtige rijstterrassen rondom het bergdorpje Ping An. Ping An is per auto niet bereikbaar. Bij aankomst op de parkeerplaats stond er een hele horde vrouwen klaar om tegen betaling onze koffers bergopwaarts naar het dorp te dragen. Ze klommen dwars over de banken ons busje in om de koffers te veroveren. Voor het fatsoen hadden we het dragen maar geaccepteerd (verdienen zij ook weer iets…). Achteraf waren we er ook nog wel blij mee, want de klim naar het dorp bleek een stuk langer dan verwacht. Rondom Ping An hebben we een tijdje rondgewandeld door de prachtige rijstvelden.

Guilin is de hoofdstad van de provincie Guangxi, en één van China's belangrijkste toeristische bestemmingen. Guilin is een leuke stad om rond te lopen. Hoogtepunten waren voor ons het Jingjang prinselijk paleis (een ommuurd complex, een soort verboden stad in het klein) met de Duxiu Feng piek voor een prachtig uitzicht over de omgeving van Guilin, het Shan Hu meer met de twee pagodes, en de Ludi Yan (rietfluitgrot).

Natuurlijk hebben we ook de beroemde cruise gedaan over de Li-rivier naar Yangshuo. Een spectaculaire cruise dwars door het prachtige karstgebergte, ondanks de file van cruiseschepen. Yangshuo is druk en gezellig. ’s-Avonds zijn we naar de prachtige Liu San Jie show geweest. Deze show wordt vlak buiten Yangshuo door 600 (!) acteurs uitgevoerd op de Li-rivier, met als achtergrond het speciaal voor de show aangelichte karstgebergte.

Vanaf Guilin zijn we naar Hong Kong gevlogen. Hong Kong is een enorm kontrast vergeleken met de eerdere landelijke provincies. HK is een echte wereldstad met uitstekend openbaar vervoer, waar – niet onbelangrijk – wij ons in het Engels weer goed konden redden. We hadden en prima hotel in Mong Kok. Hoogepunten waren voor ons Mong Kok met de vele winkeltjes, het betoverende uitzicht by night vanaf Kowloon Public Pier op Hong Kong Island, HK Island, HK Peak View, en het Po Lin klooster op Lantau.